- SANGUINIS Dies
- SANGUINIS Diesapud Treb. Pollionem in Claudio c. 4. Nam cum csset nuntiatum, nonôCalend. Aprilis, ipso in sacrario Matris, Sanguinis Die Claudium Imperatorem sactum, neque cogi Senatus sacrorum celebrandorum causâ posset, sumptis Togis itum est ad Apollinis Templum, ac lectis literis etc. dies fuit festus Matri Deûm; quem Graeci, a quibus haec sacra Latini acceperunt, κατὰβασιν dixêre. Erat autem ille dies planctus ac lamentationis, sicut dies sequens, 8. nempe Kal. Aprilis, dies laetitiae, quem iidem Graeci prius ἀνάβασιν, postmodum idem cum Romanis nomen adoptantes Hilaria Matris Deûm appellârunt. Vide supra in voce Bellona, item Hilaria. Alludit ad hanc diem Tertullian. Carm. ad Senatorem,Sed quia coguntur saltem semel esse pudici,Mente fremunt, lacerant corpus, funduntque cruorem,Quale sacrum est vero, quod fertur nomine SANGUIS.Nempe Bellonarii fanatici missione sanguinis sui Deam placabant, quae tamen vulnera plerumque fuisse ficta ac simulata, colligere est ex Ael. Lamprid. in Commodo c. 9. Bellonae servientes vere exsecare brachium praecepit studiô crudelitatis. Ubi vocem vere observat Casaubon. notanter adpositam, quia id alias simulate saepe fiebat. Vide eum ad loc. Risum gestusque furentium sic describit Lactantius l. 1. c. 21. Bellonae Sacerdotes non alienô, sed suô cruore, sacrificant. Sectis namque humeris et utrâque manu districtos gladios exserentes, currunt, efferantur, insaniunt. Optime igitur Quintilianus in Fanatico; Istud, inquit, si Deus cogit, iratus est.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.